&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;ในขณะที่นาย อ. ทำสัญญาหมั้นกับนางสาว บ. นั้น นางสาว บ. อายุยังไม่ครบ 17 ปีบริบูรณ์ โดยมีอายุเพียง 15 ปีเศษ การหมั้นดังกล่าวจึงฝ่าฝืนบทบัญญัติประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1435 วรรคหนึ่ง ย่อมตกเป็นโมฆะตามมาตรา 1435 วรรคสอง นอกจากนี้ &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;มาตรา 172 วรรคสอง บัญญัติว่า ถ้าจะต้องคืนทรัพย์สินอันเกิดจากโมฆะกรรม ให้นำบทบัญญัติว่าด้วยลาภมิควรได้มาใช้บังคับ เมื่อข้อเท็จจริงไม่ปรากฏว่าโจทก์ทราบว่านางสาว บ. อายุไม่ครบ 17 ปี จำเลยและนางสาว บ. จึงต้องคืนของหมั้นและสินสอดให้แก่โจทก์ตามมาตรา 412 และ 413 โดยจะถือว่าโจทก์ชำระหนี้ตามอำเภอใจตามมาตรา 407 หาได้ไม่ ดังนั้น การที่โจทก์จำเลยซึ่งเป็นบิดาและมารดาของนาย อ. และนางสาว บ. ทำบันทึกข้อตกลงภายหลังจากที่ อ. กับนางสาว บ. เลิกการอยู่กินเป็นสามีภรรยากัน ว่าจำเลยตกลงจะคืนเงินสินสอดและของหมั้นแก่โจทก์ จึงมีมูลหนี้และใช้บังคับได้ หาได้ขัดต่อความสงบเรียบร้อยหรือศีลธรรมอันดีของประชาชนไม่ หากต้องการ<a href="https://lawyerbefair.com/" rel="noopener noreferrer" target="_blank">ปรึกษาทนายความ </a><a href="https://lawyerbefair.com/" rel="noopener noreferrer" target="_blank" style="color: rgb(161, 0, 0);">คลิก</a> หรือ<a href="https://www.facebook.com/lawyerbefair" rel="noopener noreferrer" target="_blank">ติดตามทนาย ผ่าน Facebook : ทนายชลิตา แยม</a>

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3072/2547 (ประชุมใหญ่)

description

https://lawyerbefair.com/defaultTitleImg.jpg

https://lawyerbefair.com/articles/ฎีกาที่ 3072 ปี2547?id=562&title=ฎีกาที่ 3072 ปี2547